صبر یعنی اونقدر تلاش کنیم تا به چیزی که می خوایم برسیم.

یه حالی هم هست. من هزاران بار بهش فکر کردم. مال ما مثلا بچه معناگراهاست!

مثلا یه چیزی یه موقعیتی دلمون میخواد. نمیریم صاف به خدا بگیم دقیقا فلان. میگم صبر و جهاد فی سبیل الله و تواضع و هر چی تو بخوای و اینا. همه اینها رو میگیم اما حالمون با تواضع پلاستیکی که واسه خودمون درست کردیم خوب نیست. کلا حالمون خوب نیست.

بعد هم فکر می کنیم که اگه اون چیز رو داشته باشیم به به عجب چیزی میشه و فلان. چقدر خفن میشیم. چقدر بزرگ! و خب این حجم از "همه چیزها خوب بودن" هم قرار نیست در دنیا و زندگی فانی دنیایی جا بشه. همون دلمون رو خوش می کنیم به معناگرایی، و تمام فلاکت های روحی مون رو میذاریم به پای چشیدن طعمی از اوذوا فی سبیلی*.

خوبه که خدا این کاره است. فرق عشوه بازاری با دلبری و رقص هنرمندانه رو درست و به جا قیمت میذاره. ته دلمون یه چیزه، ماسک درست می کنیم که نه!!!! ندادی هم ندادی!

امروز داشتم واسه خودم تو تنهایی و دلتنگی حرف می زدم که خدا جان نگاه کن این رو. ببین چی میگه! من میخوام برم فلان کار رو بکنم. بعد اون خودش توجیه میشه که چقدر بد فکر می کنه. خدا جان هم نه گذاشت و نه برداشت گفت: "برو خونه تون بابا! انسان اینقدر خر؟! این قدر دنیا طلب؟! ". یه بار دیگه پرسیدم؛ دو تا دیگه هم گذاشت روش!!

هی نشستم فکر کردم عجب! چی شد ها! بعد دیدم ته ته قلبم چقدر بی مقدارم که فلان چیز رو به فلان جهت می خوام؛ و حتی خودمم از خودم خبر ندارم. دوباره گفتم خدا جان. نگاه کن! من می خوام این کارو بکنم به فلان دلیل. تو مایه های "قربون قد و قامت، و توکل علی الحی الذی لایموت. " بود جوابش!

 

 

 

* آیه 195 آل عمران: فَاسْتَجَابَ لَهُمْ رَبُّهُمْ أَنِّي لَا أُضِيعُ عَمَلَ عَامِلٍ مِنْكُمْ مِنْ ذَكَرٍ أَوْ أُنْثَىٰ ۖ بَعْضُكُمْ مِنْ بَعْضٍ ۖ فَالَّذِينَ هَاجَرُوا وَأُخْرِجُوا مِنْ دِيَارِهِمْ وَأُوذُوا فِي سَبِيلِي وَقَاتَلُوا وَقُتِلُوا لَأُكَفِّرَنَّ عَنْهُمْ سَيِّئَاتِهِمْ وَلَأُدْخِلَنَّهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ ثَوَابًا مِنْ عِنْدِ اللَّهِ ۗ وَاللَّهُ عِنْدَهُ حُسْنُ الثَّوَابِ

فلان ,مِنْ ,چقدر ,کنیم ,درست ,دلمون منبع